Zo gaat het wel vaker. Je doet je sloffen aan in een schaars verlichte kamer, je blijkt niet alleen te zijn. Je loopt de trap af, het is nog donker en je houdt je hoofd scheef. Argwanend. Je vergeet niet dat onder de vloerbedekking de planken koud zijn, er weinig is dat je van beneden scheidt. Je hebt al uitgekiend waar je landt als je door het hout heen zakt: midden in het Japanse restaurant. Zo gaat het wel vaker, er zijn deuren die geen deuren blijken. Je blijkt niet alleen te zijn.

Tekst: Tesse Reversma